O pazo de Gandarón, situado na parroquia de Salcedo (Pontevedra), foi construído polo arcebispo Sebastián Malvar Pinto a finais do século xviii. Na segunda metade do xix herda a facenda Jerónimo Malvar Taboada, quen amplía a propiedade e crea o xardín. En 1928 adquíreo a Deputación de Pontevedra e convértese na sede da Misión Biolóxica de Galicia (MBG) —pertencente ao Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC)—, da que Cruz Gallástegui foi fundador e primeiro director.

A investigación realizada ata 1939 no centro encamiñouse, principalmente, a obter variedades vexetais e animais de boa calidade. Os coñecementos adquiridos transmitíanselle ao sector agrario. Actualmente, as liñas de investigación céntranse na xenética e na mellora dos principais cultivos de Galicia.

A propiedade consta dun terreo de doce hectáreas no que se conservan un bosque orixinal, os xardíns e zonas dedicadas ao cultivo das diversas especies agrícolas nas que se investiga, ademais de tres edificios principais e outros de servizos. Destacan o seu magnífico hórreo de vinte e dous pés e a capela, hoxe convertida en museo. O edificio orixinal do predio era e é o pazo de Gandarón, acompañado por un hórreo, un pombal e outras edificacións. Unha vez que o terreo pasa a ser sede da MBG realízanse obras de acondicionamento do pazo e dos restantes edificios para o seu uso como oficinas e laboratorios. Nos anos sesenta constrúese o novo edificio, proxectado por Alejandro da Sota, ao que se lle dá o nome de Cruz Gallástegui, e en 2007 transfórmanse as porqueiras nun edificio de laboratorios, que recibe o nome de Miguel Odriozola.

O xardín sufriu varias remodelacións, desde a súa creación no século XIX, e foi totalmente rehabilitado entre 2005 e 2009, mantendo o deseño orixinal e reparándose os elementos significativos que marcan a época romántica na que se deseñou, coma o enreixado, o ceador, a fonte e os estanques. As coníferas son as plantas máis abundantes, especialmente o cedro azul do Atlas, Araucaria bidwillii e algunhas criptomerias. Ademais do impresionante espécime de Magnolia soulangeana, tamén podemos contemplar limas, árbores de Xúpiter, camelias e palmeiras.

As camelias máis antigas remóntanse ao último cuarto do século XIX, cando foron plantadas por Jerónimo Malvar; máis tarde Cruz Gallástegui aumentou a colección. Durante a última metade do século XX, Antonio Odriozola, que traballou como bibliotecario na MBG, contribuíu en gran medida ao cultivo e á difusión da camelia. Entre as variedades de camelia do xardín destacan os especímenes de Camellia japonica ‘Fimbriata Alba' e ‘Juan XXIII'.