Na Estrada, na marxe pontevedresa do val do Ulla e ao amparo do Pico Sacro, atópase o pazo barroco máis visitado de Galicia. Sobre os restos dunha antiga construción militar, Álvaro de Oca iniciou, a mediados do século XV, a edificación dunha casa forte que foi perdida en favor da mitra compostelá por un descendente seu, Suero de Oca. En 1575 pasou a mans de Felipe II e máis tarde, en 1586, María de Neyra adquiriu a propiedade e vinculouna a un morgado que constituíu a favor do seu fillo Juan. Por transmitirse o devandito morgado sucesivas veces por vía feminina, o apelido Neyra cambiou polo de Gayoso, Gayoso de Cobos, Fernández de Henestrosa e Fernández de Córdoba ata herdar o pazo a última propietaria, a actual duquesa de Medinaceli, quen, ao constituír en 1978 a Fundación Casa Ducal de Medinaceli, o sumou á súa dotación xunto co resto do seu patrimonio histórico.

A incorporación de bólas, pináculos, bestas heráldicas e canóns non fai máis que aumentar a magnificencia do lugar, caracterizado xa pola súa espléndida capela, a súa muralla ciclópea, os xardíns singulares e o arboredo exótico, señoreados por un elemento que o domina todo: a auga.

Distínguense no pazo dous tipos de xardíns: o hortícola, con cadros dedicados a distintos cultivos, que é atravesado diagonalmente polo conxunto do lavadoiro, o río e o muíño, e á súa vez bordeado este último por unha aliñación de buxos de considerable idade e árbores de cítricos.

Pola súa banda, o xardín xeométrico componse de sete macizos de flora excepcional: a Camellia reticulata é a árbore máis destacada, seguida por outros importantes exemplares de criptomeria, teixos, magnolias perennifolias, árbores de Xúpiter, sequoias vermellas, pradairos, loureiros reais e unha importante masa de antigas camelias que forman paseos. A Carreira do Conde, co seu paseo arborizado, linda coa outra parte do xardín, de corte inglés, onde conviven unha pradeira arborizada e un bosque ornamental, no que cómpre destacar unha fotinia e un tulipeiro, ademais da avenida de tileiros.